Koncepti i "Dhjetë fiseve të humbura të Izraelit" e ka origjinën nga pushtimi i Mbretërisë Veriore të Izraelit nga Perandoria Asiriane në shekullin e 8-të para Krishtit. Sipas mitit, këto dhjetë fise u zhdukën pas disfatës së tyre, por dëshmitë historike sugjerojnë se ata kurrë nuk humbën vërtet. Realiteti është se fiset u absorbuan kryesisht në Perandorinë Asiriane përmes dëbimit dhe asimilimit, megjithëse disa e ruajtën identitetin e tyre për një kohë.
Perandoria Asiriane, nën sundimtarët si Tiglath-Pileser III, u zgjerua në mënyrë agresive gjatë kësaj periudhe dhe Izraeli, i thyer politikisht dhe i dobët ushtarakisht, ishte një nga objektivat e saj. Izraeli kishte një histori të gjatë paqëndrueshmërie, me mbretërit e tij që shpesh merreshin me beteja të brendshme dhe kërcënime të jashtme. Mbretëria ishte veçanërisht e pambrojtur sepse ishte mes perandorive më të mëdha si Egjipti dhe Asiria, dhe i mungonte forca për të shmangur pushtuesit e fuqishëm.
Mbreti Menahem i Izraelit ishte një nga të parët që u përball me fuqinë në rritje të Asirisë. Në një përpjekje për të shmangur shkatërrimin, ai i dha një haraç të madh Tiglath-Pileserit, duke e bërë në thelb Izraelin një shtet vasal të perandorisë. Megjithatë, ky dorëzim nuk zgjati shumë. Pas vdekjes së Menahemit, paqëndrueshmëria politike e Izraelit vazhdoi dhe udhëheqësit si mbreti Pekah u përpoqën t'i rezistonin dominimit asirian duke krijuar aleanca me fuqi të tjera rajonale si Siria. Këto përpjekje ftuan vetëm agresion të mëtejshëm nga Asiria.
Nën Tiglath-Pileserin, Asiria ndërmori disa fushata kundër Izraelit. Tokat e Neftalit u pushtuan dhe një pjesë e madhe e popullsisë u internua. Dëbimi ishte një praktikë e zakonshme asiriane, që synonte thyerjen e shpirtit të popujve të pushtuar dhe parandalimin e rebelimit. Shumë izraelitë u dërguan në rajone të largëta brenda Perandorisë Asiriane, ku u integruan në popullsinë vendase. Megjithatë, ndryshe nga shumica e njerëzve të pushtuar, disa ushtarë izraelitë u futën në ushtrinë asiriane si njësi ndihmëse dhe identiteti i tyre i veçantë si izraelitë vazhdoi për njëfarë kohe.
Rënia e kryeqytetit të Izraelit, Samaria, ishte pika e kthesës. Pas një rrethimi të zgjatur, qyteti u pushtua gjatë mbretërimit të mbretit Hoshea. I rrethuar fillimisht nga Shalmaneseri V, ishte pasardhësi i tij, Sargoni II, ai që përfundoi pushtimin. Rënia e Samarisë shënoi fundin zyrtar të Mbretërisë Veriore të Izraelit dhe pasoi një raund tjetër dëbimesh. Shumë izraelitë u shpërndanë në të gjithë Perandorinë Asiriane dhe me kalimin e kohës, identiteti i tyre i veçantë kulturor dhe fetar u zbeh ndërsa u integruan në shoqëritë përreth tyre.
Pavarësisht dëbimeve, izraelitët nuk humbën plotësisht. Disa nga ata që ishin të mërguar i ruajtën traditat e tyre për ca kohë, veçanërisht ata që ishin në ushtrinë asiriane. Megjithatë, me kalimin e kohës, ideja e "Fiseve të Humbura" u bë më shumë mit sesa realitet, pasi pasardhësit e tyre gradualisht u asimiluan në popullsinë më të gjerë asiriane. Kështu, legjenda e fiseve të humbura i ka rrënjët më shumë në asimilimin historik dhe integrimin kulturor sesa në zhdukjen e tyre fjalë për fjalë.
Si përfundim, ndërsa Mbretëria Veriore e Izraelit ra në duart e Asirisë dhe njerëzit e saj u shpërndanë, ata kurrë nuk humbën vërtet. Në vend të kësaj, ata u bënë pjesë e Perandorisë së madhe Asiriane, duke kontribuuar në ushtrinë dhe shoqërinë e saj përpara se të përziheshin përfundimisht në popullsinë më të madhe. Miti i fiseve të humbura vazhdon, por historia përshkruan një pamje të ndryshme të fatit të tyre. / Ancient origins - Syri.net
© SYRI.net
Tragjedi në ishujt Kanarie të Spanjës/ Përmbyset varka me emigrantë, nëntë të vdekur dhe 48 të zhdukur`
BBC: Perëndimi i pafuqishëm ndërsa Izraeli pretendon fitoren e tij më të madhe kundër Hezbollahut
Shpërthim në Dagestan të Rusisë, më shumë se 12 persona humbën jetën
Denonco
Merrni lajmet më të fundit nga SYRI.net në çdo moment dhe kudo që të jeni!
