Izolimi mund të dëmtojë seriozisht krijimtarinë duke shteruar burimet emocionale dhe mendore. Ndërsa vetmia mund të ushqejë mendimin e thellë dhe punën me imagjinatë, izolimi ushqen vetminë, e cila mund të bëhet toksike. Vetmia, sidomos ajo e zgjatur, ndikon në mirëqenien mendore dhe mund të çojë në depresion. Ajo i shkëput njerëzit nga lidhjet jetësore sociale që ofrojnë mbështetje emocionale, ide dhe bashkëpunim - përbërës kyç për kreativitetin.

Për shumë profesionistë, sidomos ata që punojnë vetëm, si shkrimtarët, kufiri midis kohës produktive vetëm dhe izolimit mund të mjegullohet. Siç vuri në dukje dikur Ernest Hemingueji, të shkruarit mund të jetë një pasion i vetmuar. Megjithatë, romantizimi i kësaj vetmie shpërfill realitetin e errët. Vetë Hemingueji, i cili vlerësoi jetën e vetmuar të një shkrimtari, ra tragjikisht në depresion.

Vetmia intensifikohet kur shkon në izolim, të cilën psikiatri Jean Baker Miller e përshkroi si ndjenjën "më të tmerrshme dhe shkatërruese", sepse e mbyll një person nga lidhja njerëzore. Ky izolim nuk të lëndon vetëm emocionalisht; ai mbyt kreativitetin duke mbyllur rrjedhën e mbështetjes dhe reagimet e jashtme.

Izolimi profesional e përkeqëson këtë problem. Shkrimtarët, ata që punojnë në distancë ose përkthyesit e pavarur mund të jenë fizikisht të rrethuar nga familja, por nuk kanë mbështetje thelbësore profesionale dhe nga komuniteti, duke çuar në stanjacion krijues.

Për të luftuar izolimin, hapi i parë është njohja e pranisë së tij. Shkrimi i ndjenjave mund të ndihmojë në identifikimin e shqetësimit emocional. Më pas, marrja e hapave të vegjël për t'u rilidhur me kolegët, miqtë ose komunitetet krijuese është thelbësore. Bashkimi në grupe, pjesëmarrja në konferenca, apo edhe planifikimi i një takimi të thjeshtë kafeje mund të thyejë ciklin e izolimit dhe të rindez energjitë krijuese. / Psychology Today - Syri.net