“Pasi na zhveshën lakuriq në mes të acarit e dëborës gjoja për kontroll, tek ne erdhi një oficer i veshur me uniformë të policisë me qillota, çizme lëkure e me rrip kraheqafë. Ishte Komandanti i kampit, Edmond Caja nga Kuçi i Vlorës, por me banim në Tiranë. Pas shpinës së tij, rrinte gati për terror, shefi i policisë së kampit Ludovik Cali, një malësor prej Balldrenit të Lezhës. Filloi rrahja e pamëshirëshme ndaj nesh. Më shumë rrahën Fredin, sepse komandanti Edmond Caja i thoshte se na fëlliqe Kuçin e Vlorës”.

Kjo është një nga dëshmitë e Visar Zhitit për një prej xhelatëve më të frikshëm të komunizmit, Edmond Caja.

Pas shtypjes së revoltës së Qafë Barit, Caja kishte nisur një reprezalje ndaj të burgosurve.

“Në mes të kampit, i lidhur, qëndronte Anastas Dhami nga Pogradeci. Edmond Caja së bashku me Ludovik Calin, me pinca i shkulin mustaqet. Thirrjet dhe dhimbjet e Anastasit mbuloheshin nga të qeshurat dhe jargët e kriminelëve me uniformë. Thoma Jergolatit i thyen këmbën. Ludovik Cali dhe krimineli Edmond Caja filluan të qëllojnë me çizmet e meshinit me thumba hekuri, mbi viktimat gjysmë të vdekur, të shtrirë në sheshin e kampit,” kujton një prej të burgosurve.

Shqiptarët mund t’i kenë parë e dëgjuar këto dëshmi. Para disa muajsh, emisioni ‘Piranjat’ në SYRI TV solli një të tillë.

Por ajo që ndoshta nuk e dinë shqiptarët është se Edmond Caja ishte paditur në SPAK nga Agron Tufa, në atë kohë drejtues i Institutit për Studimini e Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit.

Por sot Tufa tregon se ish-hetuesi i komunizmit, SPAK-isti Arben Kraja, pushoi padinë ndaj Cajës si një prej veprimeve të para kur mori drejtimin e Prokurorisë së Posaçme.

“Veprimin e parë si kreu i SPAK-ut Arben Kraja e bëri ngutazi që në dhjetor 2019 më pushimin e kallëzimit penal në Gjykatën e Krimeve të Rënda për një ish drejtor burgjesh të komunizmit, kriminel e vrasës, madje shkresa e tij nuk ka as vulë!” denoncon Tufa.

Ai sjell edhe të tjera fakte e prova që tregojnë se Arben Kraja torturonte të rinjtë në Shkodër dhe ngrinte padi ndaj tyre, edhe pse komunizmi thuajse kishte dhënë shpirt.