Jan dhe Els ishin të martuar për gati pesë dekada. Në fillim të qershorit, ata vdiqën së bashku pasi iu dhanë ilaçe vdekjeprurëse nga dy mjekë. Në Holandë, kjo njihet si duo-eutanazia. Është e ligjshme dhe është e rrallë, por çdo vit, më shumë çifte holandeze zgjedhin t’i japin fund jetës së tyre në këtë mënyrë.

Jan dhe Els janë një çift që pëlqen të krijojnë aventura dhe e kanë jetuar pjesën më të madhe të martesës në një autokolonë ose në varka.

Kur ishte i ri, Jan luajti hokej për ekipin kombëtar të të rinjve të Holandës dhe më pas u bë trajner sportiv. Els u trajnua si mësues i shkollës fillore. Por ishte dashuria e tyre e përbashkët për ujin, varkat dhe lundrimin që përcaktoi fatin dhe vitet e tyre së bashku.

Më vonë ata blenë një varkë mallrash dhe ndërtuan një biznes që transportonte mallra nëpër rrugët ujore të brendshme të Holandës.

Ndërkohë, Els solli në jetë djalin e tyre të vetëm.

Deri në vitin 1999, biznesi i ngarkesave në brendësi ishte bërë shumë konkurrues. Jani po përjetonte dhimbje të rënda shpine nga puna e rëndë që kishte bërë për më shumë se një dekadë. Ai dhe Elsi u zhvendosën në tokë, por pas disa vitesh ata jetonin përsëri në një varkë. Kur kjo u bë e tepërt për t’u menaxhuar, ata blenë një kamp që u bë shtëpia e tyre.

Jan kishte një operacion në shpinë në 2003, por nuk u përmirësua. Ai kishte ndalur dhimbje të forta dhe nuk mund të punonte më, por Elsi ishte ende e zënë me mësimdhënie. Ndonjëherë ata flisnin për eutanazinë.

Jan i shpjegoi familjes së tij se nuk donte të jetonte shumë gjatë me kufizimet e tij fizike.

“Nëse merr shumë ilaçe, ti jeton si një mumje,” tha Jan.

Në vitin 2018, Els hoqi dorë nga mësimdhënia. Ajo po shfaqte shenja të hershme të çmendurisë, por hezitoi të vizitonte një mjek, ndoshta sepse kishte vdekjen e babait të saj me Alzheimer. Por erdhi një moment kur simptomat e saj nuk mund të injoroheshin.

Në nëntor 2022, pasi u diagnostikua me demencë, Els doli me vrull nga dhoma e konsultimit të mjekut, duke u largua nga burri dhe djali i saj.

“Ajo ishte e tërbuar, si një dem,” tha Jan.

Pikërisht pasi Els mësoi se gjendja e saj nuk do të përmirësohej, ajo dhe Jani, me djalin e tyre, filluan të diskutojnë për eutanazinë, me idenë se të dy po vdisnin së bashku.

Në Holandë, eutanazia dhe vetëvrasja e asistuar janë të ligjshme nëse dikush bën një kërkesë vullnetare dhe vuajtja e tyre, fizike ose psikologjike, vlerësohet nga mjekët si “e padurueshme”, pa asnjë perspektivë përmirësimi. Çdo person që kërkon vdekje të asistuar vlerësohet nga dy mjekë, i dyti kontrollon vlerësimin e bërë nga i pari.

Për shumë njerëz me demencë në fazën e hershme, është pasiguria se si mund të përparojnë gjërat që mund t’i shtyjë ata të mendojnë për t’i dhënë fund jetës së tyre.

Të gjendur në këtë situatë, çifti vendosi të zgjidhte entuanazinë, krahas jetës me dhimbje fizike dhe jo vetëm. Ata kërkuan që vendimi i tyre të mirëkuptohej e mbështetej edhe nga të afërmit e tyre, mes të cilëve edhe i biri.

Një ditë para takimit të tyre me mjekët e eutanazisë, Elsi, Jani, djali dhe nipërit e tyre ishin bashkë.

Të hënën në mëngjes, të gjithë u mblodhën në një bujtinë lokale. Aty ishin miqtë më të mirë të çiftit, vëllezërit e Janit dhe Elsit dhe nusja me djalin e tyre.

“Kemi pasur dy orë bashkë, para se të vinin mjekët,” thotë ai. “Ne folëm për kujtimet tona… Dhe dëgjuam muzikë.”

 “Gjysmë ora e fundit ishte e vështirë”, thotë djali i tyre. “Mjekët arritën dhe gjithçka ndodhi shpejt, ata ndjekën rutinën e tyre, dhe më pas është vetëm çështje minutash.”

Els van Leeningen dhe Jan Faber iu administruan mjekime vdekjeprurëse nga mjekët dhe vdiqën së bashku më 3 qershor 2024.