Nga Dam Dean, TELEGRAPH

Menjëherë pas emërimit të tij si trajner i ri i Shqipërisë në janar të vitit të kaluar, Sylvinho e kuptoi se kishte një problem.

Ish-mbrojtësi i Arsenalit dhe Barcelonës kishte plane të mëdha për një qasje të re taktike, duke vendosur anësorët emocionues në krahë, por ai thjesht nuk kishte lojtarë për këtë plan. Në krahun e djathtë, veçanërisht, opsionet e tij ishin pothuajse inekzistente.

Ishin analistët e Shqipërisë, të udhëhequr nga Alarico Rossi, ata që dolën përpara me një zgjidhje. Që nga viti 2017, ata kishin punuar në heshtje për një mjet që mund të transformonte fatin e ekipit kombëtar dhe të çlironte potencialin e konsiderueshëm futbollistik të kombit të tyre. Tani, me Sylvinhon në nevojë, ishte koha për të shfrytëzuar pjesën më të madhe të këtij mjeti.

Arma sekrete e Shqipërisë ishte një bazë të dhënash. Një listë lojtarësh e përpiluar me shumë kujdes, e ndërtuar ndër vite dhe me mijëra orë punë, e cila përmbante detajet e futbollistëve në mbarë botën, të cilët një ditë mund të përfaqësojnë Shqipërinë.

Në këtë moment, mund të tundoheni të pyesni: e çfarë ka ndryshe kjo? A nuk ka çdo kombëtare një sistem për gjurmimin e futbollistëve të tyre? Epo, po, por pak ekipe kombëtare veprojnë në rrethana kaq të jashtëzakonshme dhe sfiduese sa ato me të cilat përballet Shqipëria moderne. Kombet e tjera mund të kenë bazat e tyre të të dhënave, por ato nuk janë asgjë si kjo.

Merrni parasysh këtë: popullsia e Shqipërisë është rreth tre milionë, afërsisht e njëjtë me Uellsin. Por federata shqiptare beson se ka deri në nëntë milionë shqiptarë që jetojnë gjetkë në botë, si pjesë e diasporës së madhe të vendit. Sfida për Rossin ishte të gjente një mënyrë për të prekur atë diasporë, për të identifikuar talentin e emigruar të Shqipërisë dhe më pas për ta sjellë atë në shtëpi.

Gjashtë vjet pas fillimit të këtij projekti, baza e të dhënave nxori emrin e llojit të saktë të anësorit që dëshironte Sylvinho. Ai quhej Jasir Asani dhe luan për Gëangju FC në Korenë e Jugut. I lindur në Maqedoninë e Veriut nga prindër shqiptarë, Asani nuk kishte luajtur për asnjë ekip kombëtar dhe për këtë arsye kishte të drejtë për t’u grumbulluar.

Përzgjedhja e tij e mëvonshme ishte një triumf – që kur u zgjodh për herë të parë, ai ka qenë një nga lojtarët më të rëndësishëm të Shqipërisë. “Baza e të dhënave që ne kemi është e paçmueshme”, tha Sylvinho, i cili asistohet nga ish-mbrojtësi i Manchester City-t, Pablo Zabaleta. “[Pa të] ndoshta nuk do ta kishim gjetur Asanin.”

Brenda skuadrës së Sylvinho-s për Europiani e kësaj vere, Asani nuk është aspak i vetmi që ka lindur jashtë Shqipërisë. Armando Broja i Chelsea-t, i lindur në Slough nga prindër shqiptarë, është një shembull tjetër. Nga 26 lojtarët e Shqipërisë, vetëm tetë kanë lindur në vendin që do të përfaqësojnë këtë verë.

Identifikimi dhe gjurmimi i lojtarëve me trashëgimi shqiptare është dëshmuar të jetë një nga provat e mëdha të formacionit kombëtar, si dhe një nga sukseset e tyre të mëdha së fundmi. Ka kërkuar nëpër listat e pafundme të futbollistëve në ligat anembanë botës, duke kërkuar prova të mbiemrit shqiptar. Për lojtarët me nëna shqiptare, që nuk mbajnë mbiemrin shqiptar, është edhe më sfiduese.

Pastaj është çështja e pasaportave dhe vizave, dhe në të vërtetë edhe e konkurrencës. Lojtarët me kombësi të dyfishtë ose të trefishtë janë shpesh të kërkuar nga kombet e tjera dhe Shqipërisë i është dashur herë pas here të lëvizë shpejt dhe me vendosmëri për t'i bindur këta futbollistë të bashkohen me skuadrën e tyre kombëtare dhe jo me një tjetër.

Rossi, një italian, ka monitoruar në mënyrë efektive të gjithë botën e futbollit për të arritur këtë pikë. Skuadra e Shqipërisë në Gjermani është e ndërtuar me lojtarë nga liga në 12 vende të ndryshme dhe ata kanë gjurmuar lojtarë nga pothuajse 30 liga gjatë dy sezoneve të fundit. Këto përfshijnë Korenë e Jugut, Indinë, Shtetet e Bashkuara, Emiratet e Bashkuara Arabe dhe divizionet e para dhe të dyta në të gjithë Evropën.

Kundërshtarët e tyre të parë, Italia, kanë zgjedhur në të kundërt një 26 në të cilën përfaqësohen vetëm tre liga. Detyra e monitorimit të lojtarëve është dukshëm më e vështirë për Shqipërinë, e cila ka burime të kufizuara financiare. Në të vërtetë, Rossi dhe analistët kanë krijuar dhe përsosur algoritmin e tyre, pa ndihmën e kompanive të të dhënave të mëdha apo inteligjencës artificiale.

Shqipëria është me të vërtetë skuadra ndërkombëtare më ndërkombëtare, gjë që shtron pyetje të pazakonta për stafin e tyre stërvitor. Jo të gjithë lojtarët flasin të njëjtën gjuhë, për shembull. Ata nuk janë rritur në të njëjtën kulturë futbolli.

Prandaj, në letër, do të kishte shumë arsye për të besuar se kjo qasje nuk do të funksiononte. Por ata kanë treguar se multikulturalizmi, me krenarinë shqiptare në zemër, është një armë e fuqishme: Shqipëria përfundoi në krye të grupit të tyre kualifikues për të arritur në Europianin e dytë ndonjëherë dhe ka humbur vetëm 3 nga 13 ndeshjet me Sylvinho-n në krye.

Sfida me të cilën përballen tani është ndoshta edhe më e frikshme sesa detyra për të gjurmuar futbollistët e panjohur të kualifikuar për Shqipërinë në të gjithë planetin. Pas takimit të së shtunës me Italinë, ata përballen në fazën e grupeve me Kroacinë dhe Spanjën. Ndeshjet, vështirë se mund të jenë më të vështira, por Shqipëria, e ushqyer nga databaza e saj që ndryshon lojën dhe përzierja e tyre multikulturore, janë gati për atë që vjen më pas.