Bisedat në Tiro në Libanin jugor ndodhin me nxitim tani. Nuk është e zgjuar të zgjatesh në rrugë dhe ka gjithnjë e më pak njerëz për të folur.

Bisedat mund të ndërpriten nga zhurma e bombardimeve izraelite, ose zhurma e raketave të Hezbollahut.

Dronët izraelitë gumëzhinin lart.

Ju vozitni shpejt, por mos nxitoni, duke ditur se ka sy në qiell. Kryesisht ju jeni makina e vetme në një rrugë të zbrazët – e cila mund t’ju bëjë një objektiv.

Kjo dihet tashmë nga ne, si armatura e trupit që tani veshim.

Por civilët këtu nuk kanë armaturë për t’i mbrojtur dhe shumë libanezë nuk kanë më çati mbi kokë. Më shumë se një milion janë detyruar të ikin, sipas kryeministrit Najib Mikati. Lufta ka krijuar një vakum këtu – duke thithur jetën e këtij qyteti antik, krenar për rrënojat e tij romake dhe plazhin me rërë të artë.

Rrugët janë bosh, dhe dyqanet mbyllur. Bregu i detit është i shkretë. Dritaret tunden nga sulmet ajrore izraelite.

Selia lokale e mbrojtjes civile është e braktisur – ekipet e shpëtimit u detyruan të evakuohen – për të shpëtuar veten pasi morën një paralajmërim telefonik nga Izraeli.

Sulmet izraelite po bëhen gjithnjë e më të forta dhe më afër hotelit tonë – ditët e fundit disa sulme në kodrat përballë nesh duket se përfshijnë disa nga bombat më shkatërruese të Izraelit.

Dhe më pas është faktori Hezbollah. Edhe pse grupi i armatosur po përpiqet të ndalojë trupat pushtuese izraelite në tokën libaneze, ai po kontrollon mediat ndërkombëtare në qytetin e Tirit. Ai kufizon lëvizjet tona, megjithëse nuk ka kontroll mbi atë që shkruajmë ose transmetojmë, raporton BBC.

Në spitale, mjekët duken të lodhur dhe të mbingarkuar. Shumë nuk shkojnë më në shtëpi sepse është shumë e rrezikshme të udhëtosh.

Mariam 9 vjeçe, me flokë të errët që i mbulojnë fytyrën, ndodhet në spital. Këmba e majtë e saj është në gips dhe krahu i saj është shumë i fashuar. “Ajo erdhi si pjesë e një familjeje prej nëntë anëtarësh,” tha Dr Salman Aidibi, CEO i spitalit, duke shtuar ne e operuam Mariamin dhe ajo është shumë më mirë.

Shumicës së të lënduarve apo plagosurve u jepet ndihma e parë këtu dhe stabilizohen para se të dërgohen në qendra të tjera, sepse ky spital është në vijën e parë.

Ai thotë se spitali pranon rreth 30-35 gra dhe fëmijë të plagosur në ditë.

Pesë nga fqinjët e tij u vranë në shtëpinë e tyre nga një sulm ajror izraelit fundjavën e kaluar. Hasani e pa që të ndodhte, ndërsa arriti të largohej vetëm me një krah të lënduar.

Hassan thotë se të vdekurit ishin të gjithë civilë dhe anëtarë të një familjeje, duke përfshirë dy gra dhe një foshnjë.

Izraeli thotë se objektivat e tij janë luftëtarët e Hezbollahut dhe objektet e tyre, dhe jo populli i Libanit.

Izraeli thotë se po merr hapa për të minimizuar rrezikun e dëmtimit të civilëve – duke akuzuar Hezbollahun për fshehjen e infrastrukturës së tij mes popullatës civile.

“Nuk kishte asgjë (asnjë armë) atje”, këmbënguli Hassan, duke shtuar se “po të kishte, do të kishim lënë zonën”.

Pas goditjes ai gërmoi në rrënoja për të mbijetuarit derisa u rrëzua dhe u dërgua vetë në spital.

Dhjetë ditë më parë, pamë pamjen në një zonë të krishterë, afër kufirit. Një grua vendase – e cila kërkoi të mos përmendet emri – më tha se të gjithë po jetonin me stres.

“Telefoni po bie vazhdimisht. Nuk mund ta dimë kurrë se kur do të vijnë sulmet (izraelite). Është situatë e tensionuar. Shumë net nuk mund të flemë”, shprehet ajo.

Në vijim, zonja nxori një listë të fshatrave më afër kufirit – tani të shkreta dhe të shkatërruara pas vitit të kaluar të shkëmbimit të marrëdhënieve mes Hezbollahut dhe Izraelit.

Ajo tha se dëmi në këto zona ishte tashmë shumë më i madh se në luftën pesëjavore të vitit 2006. “Nëse njerëzit duan të kthehen më vonë, nuk ka mbetur shtëpi ku të kthehen”, tha ajo.

Para luftës, grupi i armatosur gjithmonë “mburrej me armët e tij dhe thoshte se do të luftonte përgjithmonë Izraelin”, vijon gruaja, e cila shton se edhe ndjekësit e tyre tani janë të tronditur nga cilësia dhe sasia e sulmeve nga Izraeli.

Nga Tel Avivi, në Teheran, në Uashington askush nuk mund të jetë i sigurt se çfarë do të vijë më pas dhe si do të duket Lindja e Mesme të nesërmen.

I pyetur se çfarë mund të presë përpara, përgjigja e tij vjen me një psherëtimë. “Ne jemi në një luftë, një luftë shkatërruese në Liban. Shpresojmë për paqe, por jemi të përgatitur për të gjitha eventet”, shprehet ai.

Gjithashtu i përgatitur për më të keqen është Hassan Manna. Ai po qëndron në Tiro, ndërsa lufta e forcon kontrollin. Ai po mban hapur kafenenë e vogël që ka drejtuar për 14 vitet e fundit. Vendasit ende kalojnë për një bisedë dhe më pas shijojnë kafenë me filxhanë të vegjël plastikë.

“Unë nuk po largohem nga vendi im. Nuk po largohem nga shtëpia ime. Unë po qëndroj në vendin tim, me fëmijët e mi. Unë nuk kam frikë prej tyre (izraelitëve)”, shprehet Hasani.