Është koha të ndalojmë së foluri se Lindja e Mesme është në prag të një lufte shumë më serioze. Pas sulmit shkatërrues izraelit në atë që tha se ishte selia e Hezbollahut në Bejrut, duket sikur ata po bien mbi të.

Ishte një seri e madhe shpërthimesh, sipas njerëzve që ishin në Bejrut. Një mikja ime në qytet tha se ishte më e fuqishmja që kishte dëgjuar në ndonjë nga luftërat e Libanit.

Në orët pas sulmit, media izraelite raportoi se kreu i Hezbollahut, Hassan Nasrallah ishte objektivi. Kanalet e mediave sociale dhe stacionet televizive ishin plot me spekulime nëse ai kishte qenë në ndërtesën që ishte shënjestruar dhe nëse kishte shpëtuar.

Ndërsa punonjësit e shpëtimit kërkonin të mbijetuarit në rrënoja, heshtja e Hezbollahut për këtë çështje dyfishoi spekulimet.

Nuk ishte fundi i misioneve të bombardimeve të forcave ajrore izraelite për atë ditë. Ushtria izraelite njoftoi se po vazhdonte të sulmonte objektivat e Hezbollahut.

Më herët gjatë ditës kishte shpresa, pa dyshim të zbehta, se kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu ishte të paktën i përgatitur për të diskutuar një propozim për një armëpushim 21-ditor. Ai erdhi nga SHBA dhe Franca dhe u mbështet nga aleatët më të rëndësishëm perëndimorë të Izraelit.

Por në një fjalim tipik sfidues dhe nganjëherë agresiv në Asamblenë e Përgjithshme të OKB-së në Nju Jork, Netanyahu nuk foli për diplomacinë.

Izraeli, tha ai, nuk kishte zgjidhje tjetër veçse të luftonte armiqtë e egër që kërkonin asgjësimin e tij. Hezbollahu do të mposhtej – dhe do të kishte fitore totale mbi Hamasin në Gaza, e cila do të siguronte kthimin e pengjeve izraelite.

Larg nga të qenit qengja çoi në thertore - një frazë e përdorur ndonjëherë në Izrael për t'iu referuar Holokaustit nazist - Izraeli, tha ai, po fitonte.

Sulmi i madh në Bejrut që ndodhi teksa ai mbaroi fjalimin e tij ishte një shenjë edhe më e theksuar se një armëpushim në Liban nuk ishte në axhendën e Izraelit.

Dukej më se e realizueshme që sulmi ishte në kohën e duhur për të ndjekur kërcënimet e z. Netanyahu se Izraeli mund dhe do t'i godiste armiqtë e tij, kudo që të ndodheshin.

Pentagoni, Departamenti Amerikan i Mbrojtjes, tha se nuk kishte asnjë paralajmërim paraprak nga Izraeli për sulmin.

Një foto e publikuar nga zyra e kryeministrit në Jerusalem e tregonte atë në një bankë të pajisjeve të komunikimit në atë që dukej si hoteli i tij në New York City. Në mbishkrimin e imazhit thuhej se tregonte momentin që ai autorizoi bastisjen.

Sekretari amerikan i Shtetit Antony Blinken mbrojti politikën për të cilën ka punuar për muaj të tërë. Ai tha se ka ende vend për negociata. Ky pohim duket i zbrazët.

Amerikanët kanë shumë pak leva për të përdorur kundër çdo pale. Ata, me ligj, nuk mund të flasin me Hezbollahun dhe Hamasin, pasi ato klasifikohen si organizata të huaja terroriste. Me zgjedhjet në SHBA vetëm disa javë larg, ato kanë edhe më pak gjasa të ushtrojnë presion mbi Izraelin sesa kanë qenë vitin e kaluar.

Zëra të fuqishëm në qeverinë dhe ushtrinë izraelite donin të sulmonin Hezbollahun në ditët pas sulmeve të Hamasit tetorin e kaluar. Ata argumentuan se mund t'i jepnin një goditje vendimtare armiqve të tyre në Liban. Amerikanët i bindën ata të mos e bënin këtë, duke argumentuar se telashet që mund të shkaktonte në të gjithë rajonin kompensonin çdo përfitim të mundshëm të sigurisë për Izraelin.

Por gjatë vitit të kaluar Netanyahu e ka bërë zakon të sfidojë dëshirat e Presidentit Joe Biden për mënyrën se si po lufton Izraeli. Pavarësisht se i dhanë Izraelit avionët dhe bombat e përdorura në bastisjen në Bejrut, Presidenti Biden dhe ekipi ishin spektatorë.

Politika e tij për vitin e fundit, si një mbështetës i përjetshëm i Izraelit, ishte të përpiqej të ndikonte në Netanyahu duke treguar solidaritet dhe mbështetje, duke ofruar armë dhe mbrojtje diplomatike.

Biden besonte se ai mund ta bindte Netanyahun jo vetëm të ndryshonte mënyrën se si lufton Izraeli – presidenti ka thënë vazhdimisht se po imponon shumë vuajtje dhe po vret shumë civilë palestinezë – por të pranojë një plan amerikan për të nesërmen që mbështetet në krijimin e një shteti i pavarur palestinez përkrah Izraelit.

Netanyahu e hodhi poshtë idenë pa kontroll dhe e ka injoruar këshillën e Joe Biden.

Pas sulmit në Bejrut, Blinken përsëriti pikëpamjen e tij se një kombinim i parandalimit dhe diplomacisë kishte penguar një luftë më të gjerë në Lindjen e Mesme. Por ndërsa ngjarjet dalin jashtë kontrollit të SHBA-së, ai nuk po tingëllon bindës.

Vendimet e mëdha janë përpara. Para së gjithash, me ose pa Nasrallah, Hezbollahut do të duhet të vendosë se si të përdorë arsenalin e tij të mbetur. A përdorin ata përpjekje për të ngritur një sulm shumë më të rëndë ndaj Izraelit? Nëse ata nuk i përdorin raketat dhe raketat e mbetura në ruajtje, ata mund të vendosin që Izraeli të shkojë për të shkatërruar edhe më shumë prej tyre.

Izraelitët gjithashtu përballen me vendime shumë të rëndësishme. Ata kanë folur tashmë për një operacion tokësor kundër Libanit, dhe ndërsa nuk kanë mobilizuar ende të gjitha rezervat që mund të kenë nevojë, një pushtim është në axhendën e tyre. Disa në Liban besojnë se në një luftë tokësore Hezbollahu mund të mohojë disa nga forcat ushtarake të Izraelit.

Diplomatët perëndimorë, mes tyre aleatët më të vendosur të Izraelit, shpresonin të qetësonin gjërat, duke i kërkuar Izraelit të pranonte një zgjidhje diplomatike. Ata tani do t'i shikojnë ngjarjet me shqetësim dhe gjithashtu një ndjenjë pafuqie./ BBC - Syri.Net