Për javë të tëra, Izraeli kishte parashikuar një sulm të madh nga Hezbollahu si hakmarrje për vrasjen e komandantit të Hezbollahut Fuad Shukr në Liban në fund të korrikut.

Në orët e para të së dielës, ai sulm më në fund erdhi dhe Izraeli me sa duket ishte gati. Izraelitët pretendojnë se kanë penguar atë që mund të ishte një sulm në shkallë të gjerë të Hezbollahut.

Në të njëjtën kohë, Hezbollahu gjithashtu pretendoi sukses.

Por çfarë pritet të ndodhë?

Është e qartë se si Izraeli ashtu edhe Hezbollahu janë tërhequr në këtë fazë nga çdo veprim i mëtejshëm. Hezbollahu e ka cilësuar këtë duke thënë se kjo është vetëm faza e parë e reagimit të saj ndaj vrasjes së komandantit dhe sulmi nuk ka përfunduar këtu.

Izraeli pretendoi se ishte në dijeni që ndoshta një mijë raketa do të lëshoheshin përtej kufirit dhe dërgoi paraprakisht rreth 100 avionë në Libanin jugor dhe goditi 270 objektiva, duke përfshirë raketahedhës.

Hezbollahu besohet se se do të lëshojë 3 mijë raketa në ditë nëse do të shpërthejë një luftë në shkallë të gjerë.

Kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu pretendoi se operacioni ishte i suksesshëm, por tha se nuk është fundi i historisë dhe Izraeli do të godasë më tej nëse është e nevojshme.

Hezbollahu nga ana tjetër ka mohuar se sulmet e Izraelit kanë shkaktuar shumë dëme.

Në të njëjtën kohë, Hezbollahu u kundërpërgjigj duke dërguar një numër të madh raketash Katyusha në veri të Izraelit.

Këto nuk janë raketat më të mëdha në arsenalin e saj, ato kanë një rreze të kufizuar deri në 40 kilometra, kështu që ato mund të godasin vetëm objektivat në Izraelin verior.

Hezbollahu është një aktor politik dhe ushtarak dhe duhet të sigurohet që të vazhdojë të fitojë vota në sistemin politik libanez.

Por Nasrallah tha se Hezbollahu i kishte arritur objektivat e tij dhe grupi po inkurajonte libanezët që ishin larguar nga kufiri të ktheheshin. Megjithatë, kjo mund të jetë pak e parakohshme, sepse është ende e paqartë se si do të ndodhë e gjithë kjo.

Çfarë po mendon Irani?

Shumica e analistëve kishin supozuar se mund të kishte një sulm hakmarrës të koordinuar si për vrasjen e Shukr në Bejrut ashtu edhe për vrasjen e liderit të Hamasit Ismail Haniyeh në Teheran në korrik.

Kjo mund të ketë përfshirë raketa nga Irani, Hezbollahu në Liban, dhe ndoshta edhe rebelët Houthi në Jemen dhe grupet militante shiite në Siri dhe Irak.

Por kjo nuk ndodhi. Dhe kjo mund të nënkuptojë disa gjëra.

Së pari, Irani në këtë fazë ka të ngjarë të përpiqet të gjejë mënyrën më të mirë për t’iu përgjigjur vrasjes së Haniyeh.

Në prill, dërgoi mbi 300 raketa, drone dhe raketa në Izrael në hakmarrje për bombardimin e një ndërtese diplomatike iraniane në Damask, në të cilën u vranë disa anëtarë të Gardës Revolucionare Islamike (IRGC).

Një përsëritje e kësaj do të tregonte se Irani me të vërtetë nuk ka kapacitetin për të ndërmarrë veprime serioze kundër Izraelit. Në të njëjtën kohë, Irani gjithashtu nuk do të dëshironte të nisë një sulm më të madh hakmarrës sepse kjo mund të nxisë një luftë më të gjerë.

Dhe Teherani nuk dëshiron t’u japë amerikanëve apo izraelitëve një justifikim për të nisur një sulm të bashkërenduar ndaj objekteve të tij bërthamore.

Irani thjesht mund të ketë vendosur se do t’i përgjigjet vetëm Izraelit përmes përfaqësuesve të tij, sulmet e kufizuara nga Hezbollahu dhe Houthi janë gjithçka që ai është i gatshëm të bëjë në këtë fazë.

Netanyahu nën presion

Netanyahu është gjithashtu nën presion të vazhdueshëm nga krahu i djathtë i kabinetit të tij, i cili ka mbrojtur prej kohësh për të hequr kërcënimin e Hezbollahut në kufirin verior të Izraelit, edhe pse kjo është një detyrë shumë e vështirë.

Izraeli e provoi një herë më parë në 2006 dhe në thelb dështoi.

Përveç kësaj, rreth 60,000 izraelitë u është dashur të evakuohen nga shtëpitë e tyre në Izraelin verior dhe po jetojnë në strehim të përkohshëm për shkak të kërcënimit të Hezbollahut. Ata duan që Netanyahu ta bëjë më të sigurt kthimin e tyre.

Përgjigjja ndaj kërcënimeve ushtarake në dy fronte është e vështirë për Izraelin të përballet. Ushtria izraelite tani ka luftuar Hamasin në Gaza, dhe në një farë mase, ka mbrojtur Izraelin verior nga sulmet e Hezbollahut për gati 11 muaj.

Ushtria e përhershme izraelite gjithashtu nuk është aq e madhe. Ajo ka vetëm rreth 169,000 trupa të rregullta, që do të thotë se duhet të mbështetet në deri në 300,000 rezervistë për të përmbushur nevojat e saj aktuale.

Dhe problemi me vënien në shërbim të rezervistëve: kjo ndikon në ekonomi sepse ata lënë punën e tyre.

Vetëm në dy javët e fundit, agjencia Fitch Ratings uli vlerësimin e Izraelit nga A në A minus, duke reflektuar faktin se ekonomia nuk po funksionon ashtu siç duhet, përveç rreziqeve të rritura gjeopolitike.

Vendi është në një bazë lufte të përhershme dhe ushtria dëshiron pushim.

Megjithatë, Netanyahu është i kujdesshëm ndaj çdo lloj pauze në luftime, sepse kjo mund të shqetësojë koalicionin e tij dhe të nxisë një zgjedhje, të cilat ai ndoshta do t’i humbiste.

E gjithë strategjia e tij që nga sulmi i Hamasit të 7 tetorit ka qenë të rivendosë kredencialet e tij të sigurisë. Ai duhet të jetë në gjendje të tregojë se mund të kundërshtojë çdo kërcënim ndaj Izraelit për të rivendosur besimin e publikut tek ai. Për ta bërë këtë, ai duhet të rivendosë besimin e atyre që jetojnë në Izraelin verior dhe të ndalojë sulmet nga Hezbollahu.

Duket se kjo mund të vazhdojë për mjaft kohë, por Hezbollah gjithashtu ka thënë se do të ndalojë sulmet e tij nëse ka një armëpushim në Gaza.

Dhe duke pasur parasysh pengesat që mbeten në të dyja anët, është e vështirë të thuhet se kjo do të ndodhë së shpejti.