Salamba Ndiaye ishte 22 vjeç kur u përpoq për herë të parë të shkonte në Spanjë, duke ëndërruar për një karrierë si agjente imobiliare. Pa dijeninë e prindërve të saj, ajo hipi në një varkë të vogël peshkimi të njohur si pirog, por policia senegaleze e ndaloi anijen përpara se ajo të largohej.

Një vit më vonë, Ndiaye u përpoq përsëri, duke arritur me sukses nga bregu, por këtë herë një stuhi e dhunshme e detyroi varkën të ndalonte në Marok, ku Ndiaye dhe pasagjerët e tjerë u kthyen në Senegal.

Pavarësisht dy tentativave të dështuara, 28-vjeçarja është e vendosur të provojë sërish. “Tani për tani, nëse do të më thoshin se një varkë shkon në Spanjë, unë do ta lija këtë intervistë dhe do të hipja në të,” tha ajo.

Ndiaye është një nga mijëra të rinjtë senegalezë që përpiqen të lënë vendin e Afrikës Perendimore çdo vit për të shkuar në Spanjë, duke ikur nga varfëria dhe mungesa e mundësive për punë. Shumica drejtohen për në Ishujt Kanarie, një arkipelag spanjoll në brigjet e Afrikës Perëndimore, i cili përdoret si një gur hapi drejt Evropës kontinentale.

Që nga fillimi i vitit, më shumë se 22,300 njerëz kanë zbritur në ishujt Kanarie, 126% më shumë se e njëjta periudhë e vitit të kaluar, sipas statistikave të publikuara nga Ministria e Brendshme e Spanjës.

Në fillim të këtij viti, BE nënshkroi një marrëveshje prej 210 milionë eurosh me Mauritaninë, për të ndaluar kontrabandistët të lëshojnë anije për në Spanjë. Por marrëveshja ka pasur pak efekt në ardhjet e emigrantëve për momentin.

Kryeministri spanjoll Pedro Sánchez do të vizitojë Mauritaninë, Senegalin dhe Gambinë këtë javë për të trajtuar migrimin e parregullt. Kombet e Afrikës Perëndimore janë pikat kryesore të nisjes për migrantët që udhëtojnë me anije.

Rruga e Atlantikut nga Afrika Perëndimore në Ishujt Kanarie është një nga më vdekjeprirësit në botë. Ndërsa nuk ka një numër të saktë të vdekjeve për shkak të mungesës së informacionit mbi largimet nga Afrika Perëndimore, grupi spanjoll për të drejtat e emigrantëve Walking Borders vlerëson se viktimat janë me mijëra vetëm këtë vit.

Varkat e migrantëve që humbasin ose hasin në probleme shpesh zhduken në Atlantik, me disa që lëvizin përtej oqeanit për muaj të tërë derisa ato gjenden në Karaibe dhe Amerikën Latine, duke mbajtur vetëm mbetje njerëzore.

Por rreziku i rrugës nuk është një pengesë për ata si Ndiaye, të cilët janë të dëshpëruar për të bërë një jetë më të mirë për veten dhe familjet e tyre në Evropë. "Barsa wala Barsakh", ose "Barcelona ose vdis" në Wolof, një nga gjuhët kombëtare të Senegalit, është një moto e zakonshme e atyre që e kalojnë rrugën vdekjeprurëse.

"Edhe nëse qëndrojmë këtu, jemi në rrezik," tha Cheikh Gueye, 46 vjeç, një peshkatar nga Thiaroye-sur-Mer, i njëjti fshat në periferi të kryeqytetit të Senegalit nga është Ndiaye.

“Nëse jeni i sëmurë dhe nuk mund të paguani për mjekimin, a nuk jeni në rrezik? Pra, ne i shfrytëzojmë shanset tona, ose arrijmë atje, ose jo”, shtoi ai.

Gueye gjithashtu u përpoq të arrinte Evropën përmes rrugës së Atlantikut, por arriti në Marok vetëm pas motit të keq dhe u kthye në Senegal.

Ashtu si shumë banorë të Thiaroye-sur-Mer, ai bënte një jetë të mirë si peshkatar përpara se rezervat e peshkut të fillonin të shteroheshin një dekadë më parë për shkak të mbipeshkimit.

"Këto varka të mëdha i kanë ndryshuar gjërat, përpara se edhe fëmijët të kapnin disa peshq këtu me një rrjetë," tha Gueye, duke treguar ujin e cekët.

“Tani duhet të shkojmë më shumë se 50 kilometra përpara se të gjejmë peshk dhe edhe atëherë nuk gjejmë mjaftueshëm, vetëm pak,” shton ai.

Gueye dhe Ndiaye fajësojnë marrëveshjet e peshkimit midis Senegalit dhe Bashkimit Evropian dhe Kinës, të cilat lejojnë peshkatarët e huaj industrialë të peshkojnë në ujërat e Senegalit. Marrëveshjet vendosin kufizime në atë që mund të transportojnë, por monitorimi i asaj që korrin varkat e mëdha nga Evropa, Kina dhe Rusia ka qenë i vështirë.

Përpara vizitës së kryeministrit spanjoll në Senegal të mërkurën, nëna e Ndiaye, Fatou Niang, 67 vjeç, thotë se qeveritë senegaleze dhe spanjolle duhet të fokusohen në dhënien e mundësive të punës për të rinjtë në vendin e Afrikës Perëndimore për t'i penguar ata nga migrimi.

“Këta fëmijë nuk dinë gjë tjetër veç detit, dhe tani deti nuk ka asgjë. Nëse bëni diçka për të rinjtë, ata nuk do të largohen”, thotë Niang.

“Por nëse jo, ne nuk mund t'i bëjmë ata të qëndrojnë. Nuk ka punë këtu”, tha ajo./ AP.