Çdo ditë që nga 7 tetori, ekipi i gazetarëve të AFP-së në Gaza ka rrezikuar jetën për të mbuluar një luftë që ka tronditur botën. Të gjithëve iu është dashur të largohen nga shtëpitë e tyre, duke punuar pa pushim nën hijen e vdekjes në një territor prej nuk iu lejohet që të largohen.

Këtu, tetë punonjësit tanë ende në Gaza tregojnë për tmerret që kanë parë, rrezikun për t’u kthyer vetë në objektiva dhe vendosmërinë e tyre për të dokumentuar këtë konflikt të pamëshirshëm.

Shumica kishin mbuluar gjysmë duzinë luftërash përpara 7 tetorit, dhe pasi banorët e Gazës kishin jetuar me privimet dhe kufizimet e udhëtimit të bllokadës për 17 vjet. Ata ishin mësuar të vizitonin morgjet për të numëruar të vdekurit dhe funeralet e pafundme. Por jeta e tyre ndryshoi përgjithmonë kur 1,160 njerëz, kryesisht civilë, u vranë në sulmin e paprecedentë nga militantët e Hamasit në Izrael, sipas një numërimi të AFP-së bazuar në shifrat zyrtare izraelite.

"Ishte rreth orës gjashtë të mëngjesit kur dëgjova shpërthime që dukej se vinin nga kudo," kujton Adel Zaanoun, i cili ka qenë gazetar i AFP në Gaza për 30 vjet. “Ne po përpiqeshim të kuptonim nëse ato ishin bombardime izraelite apo raketa nga Hamasi.

"I thirra të gjithë kolegët e mi të AFP për t'u takuar në zyrë... Rrugës i telefonova të gjithë zëdhënësit e Hamasit dhe të Xhihadit Islamik. Ata thanë se nuk dinin asgjë. Më në fund njëri prej tyre tha se 'Brigadat Qassam ( Krahu i armatosur i Hamasit) do të jepte një deklaratë".

Pak më vonë një komunikatë nga shefi i tyre Mohammed Deif njoftoi se "Operacioni Al-Aksa Flood" kishte filluar".

Më shumë se katër muaj më pas, Rripi i Gazës është shkatërruar, me situatën humanitare atje katastrofike. Izraeli, i cili është zotuar të zhdukë Hamasin, ka goditur territorin, me numrin e të vdekurve palestinezë tani në më shumë se 27,800, sipas Ministrisë së Shëndetësisë të drejtuar nga Hamasi.

Nuk ka mbetur gjë tjetër veç rrënojave

Kur është e mundur nga ana njerëzore, reporterët, fotografët dhe video-gazetarët e AFP-së nxitojnë në skenën e re.

Dhe çdo herë, përtej rrezikut të një goditjeje dytësore që mund t'i vrasë, ata përballen me dhimbjen, ankthin dhe ndonjëherë zemërimin e të mbijetuarve. Tmerri i trupave të gjymtuar, shpesh i fëmijëve të vegjël, duhet parë, përshkruar, fotografuar, filmuar.

"Nëse interneti funksionon, gazetarët shkëmbejnë informacione për vendndodhjen e goditjeve më të fundit në ËhatsApp. Nëse rrjeti është i paaftë, ne përpiqemi të ndjekim zërin dhe pasi vemi në zonë njerëzit na drejtojnë," tha Mohammed Abed, një fotograf i AFP në Gaza për 24 vjet.

Por lëvizja nuk është e lehtë. Me gati dy milionë njerëz të zhvendosur, shumica tani të strehuar në Rafah, "ka bllokime trafiku kudo", tha ai. "Duhet të gjeni rrugën tuaj nëpër dallgët e të shpërngulurve, nëpër tenda dhe tezga të ngritura në mes të rrugës. Rrethe të tëra janë rrafshuar pa mbetur asgjë tjetër përveç rrënojave."

"Një litër benzinë mund të kushtojë 45 dollarë," tha Zaanoun. "Kështu që ndonjëherë ne preferojmë të ecim për një orë sesa të marrim një makinë, sepse nuk e dimë nëse do të marrim benzinë nesër kur mund të ketë një udhëtim më të rëndësishëm për të bërë."

Lajmet dhe imazhet e mbledhura në terren u dërgohen redaktorëve të AFP me bazë në Nikosia në Qipro, seli e agjencisë në Lindjen e Mesme, ku verifikohen përpara se të dërgohen në media në mbarë botën. Asgjë prej këtyre nuk mund të ishte bërë pa shpikjen e pakufishme të teknikut Ahmed Eissa. Mes kaq shumë rreziqesh dhe shkatërrimi, ai gjeti panele diellore për të rimbushur kamerat dhe kompjuterët dhe pas ndërprerjeve të energjisë dhe internetit.

Ahmed Eissa është i vetmi anëtar i ekipit të AFP që ka mundur të largohet nga Gaza në fund të muajit të kaluar.

Duke parë "Gazën të zhduket"

Të vendosur ashtu siç janë, nuk fshihet lodhja.

"Ne kemi punuar 24 orë në 7 ditë të javës për katër muaj rresht," tha Zaanoun. "Por ne duhet të punojmë sepse ajo që po shikojmë është që Gaza po zhduket para nesh. Shtëpitë e saj, trashëgimia e saj historike po shkatërrohen, njerëzit e saj po vdesin; gjithçka është duke u bërë tym nën sulmet izraelite. Askund nuk është e sigurt... kam parë fëmijë që dilnin nën breshërinë e bombave për të gërmuar nëpër kazanë me shpresën se do të gjenin pak bukë. Buzët e tyre ishin plasaritur, shihje që nuk kishin pirë ujë për një kohë të gjatë..."

Edhe Mai Yaghit i është dashur të përballet me rraskapitjen dhe ndjenjën e pafuqisë. Kur disa hodhën dyshime mbi numrin e  Ministrisë së Shëndetësisë të Hamasit për numrin e të vrarëve të Gazës, Yaghi, një reportere e AFP-së në Gaza për 16 vjet, shkoi vetë nëpër spitale për të hetuar. Ajo bëri që zyrtarët t'i tregonin sistemin kompjuterik ku numërohen viktimat: në njërën kolonë të vrarët në luftë, në tjetrën ata nga shkaqe natyrore.

“Për shkak të punës sonë, ne shohim më shumë tmerre se kushdo tjetër”, tha ajo.

"Është detyra jonë të tregojmë vuajtjet e njerëzve. Por kur zhytesh në të, e kupton se sa e madhe është edhe për ne dhe sa të pafuqishëm jemi."