Motrat Fazila dhe Shagufa Haidary dikur udhëtonin nëpër botë si stjuardesa duke takuar politikan dhe yje të popit afgan.

Por kur talebanët morën Kabulin më 15 gusht 2021, ata ndjenë se nuk kishin zgjidhje tjetër veçse të largoheshin.

 Kështu Fazila dhe Shagufa ishin në mesin e një grupi prej 370 afganësh që mbërritën në Ukrainë.

Me të mbërritur në vend -- në një vend që nuk kishin qenë kurrë më parë -- ato thonë se autoritetet i çuan në një strukturë strehimi për emigrantët rreth dy orë në veri të Kievit, afër kufirit me Bjellorusinë.

Dy javë më vonë, falë ndihmës së një miku që punon për një linjë ajrore ukrainase, ata mundën të zhvendoseshin në një apartament të mobiluar në një bllok banimi modest në periferi të kryeqytetit, Kiev.

Por motrat thonë se tani dyshojnë nëse largimi nga Afganistani ishte vendimi i duhur.

"Nëse do ta dija që të jetoja jetën këtu, (se) do të ishte kaq sfidë dhe kaq e vështirë, nuk do të zgjidhja të isha refugjate. Më besoni. Asnjëherë", thotë Shagufa.

Motrat Haidary kanë kërkuar azil në Ukrainë dhe presin një vendim brenda javësh.

Por me aplikimin e tyre ende në pritje, ata thonë se kanë luftuar për të gjetur punë në fushën e tyre -- pavarësisht se kanë dokumentacion ukrainas që i lejon ata të gjejnë punë. 

Motrat shprehen se mund të përballojnë qiranë e banesës së tyre vetëm me ndihmën e një xhaxhai që jeton në Gjermani.

Përtej një granti fillestar prej 3,200 hryvnia ukrainase (rreth 112 dollarë amerikanë) kur mbërritën për herë të parë në Ukrainë, ata thonë se janë përballur me indiferencë të vazhdueshme nga Agjencia e OKB-së për Refugjatët, UNHCR.

“Po bëjnë sikur po na ndihmojnë”, tha Shagufa.

 "Por në realitet, nuk është asgjë. Kur dëshiron të shkosh tek ata ose ... kur dëshiron të flasësh me ta ... është krejtësisht ndryshe."

Tani motrat përballen me të njëjtën pasiguri si të gjithë të tjerët në Kiev. 

Për momentin, gjërat janë të qeta dhe jeta po vazhdon si zakonisht, por mundësia e një lufte të afërt po rritet - të paktën sipas Perëndimit.

“Vëllezërit e mi e dinë se çfarë po ndodh këtu”, thotë Shagufa. "Por nëna ime, jo. Ne bëjmë sikur gjithçka është mirë, gjithçka është në rregull. Sigurisht që është nënë. Ajo ka frikë për dy vajzat e saj."

“Ne ishim të shqetësuar për ta”, thotë Fazila. "Dhe tani ne jemi të shqetësuar për ta, si dhe për veten tonë."

Nëse pushtimi vjen, ata nuk kanë plane për të shpëtuar. 

Ata thonë se janë shumë të frikësuar për të provuar të kalojnë në Poloni ose në një vend tjetër aty pranë.

“Nuk kemi guxim të kalojmë kufirin, përndryshe do të donim të shkonim atje”, thotë Shagufa./CNN