"Duke u rritur në Afganistan, më mësuan të fsheh trupin tim. Tani e shoh si një simbol të rebelimit kundër atyre që donin të më kontrollonin" - Nazia (nuk është emri i saj i vërtetë), jeton në Kabul.

Kush isha fëmijë, nuk kam hipur kurrë në biçikletë apo nuk kam luajtur sporte si gjimnastikë apo karate, sepse "nuk ishte e mirë për vajzat". Më vonë e kuptova se ishte për të shmangur rrezikun e çarjes së himenit dhe të "humbjes" së virgjërisë sime, por përmasat e kësaj "humbjeje" e kuptova vetëm kur u martuan kushëriri dhe shoqja ime më e mirë. Ajo ishte abuzuar nga një mulla – një klerik fetar – kur ishte foshnjë. Nëna e saj ishte më pak e shqetësuar për traumën që iu shkaktua vajzës së saj nga abuzimi sesa për shkak të çarjes së himenit të vajzës së saj.

Kjo frikë nuk ishte e pavend. Kur kushërirës sime nuk i doli gjak natën e parë të martesës, ajo u kthye në shtëpinë e nënës së saj të nesërmen në mëngjes e rrahur dhe e nxirë. Askush nuk e mori në pyetje apo e fajësoi burrin e saj.

Me rritjen e moshës, gjyshja më thoshte gjithmonë që të mos vishja rroba të ngushta që më tregonin trupin dhe të mos grimohesha ose t'i lija flokët hapur (pa shami), sepse kjo më largonte nga karakteri. Nuk më lejuan të hiqja vetullat para fejesës. Jam rritur në një shoqëri ku vlera e një gruaje është bukuria dhe trupi i saj e matet me tufa kafshësh, që jepen si pajë kur martohet.

Si grua afgane, trupat tonë kanë vuajtur nga fondamentalizmi, mizogjinia, dhuna, patriarkalizmi dhe pushtimi i SHBA-së. Sot, nën sundimin e talebanëve, shtypja dhe dhuna ndaj grave vetëm sa është përkeqësuar.

Gratë që vënë llak në thonj, taka të larta ose parfum ose dalin nga shtëpitë pa shoqërues mashkull, ose duke qeshur me zë të lartë në publik, konsiderohen "imorale", siç janë gratë që dalin nga shtëpitë e tyre për punë ose arsim. Gratë po paguajnë çmimin e ëndrrave për shkak të trupit të tyre; trupat që shumë njerëz besojnë se janë krijuar vetëm për të përmbushur epshin e burrave, dhe për këtë arsye duhet të mbulohen dhe të fshihen, jo të zbukurohen dhe të zbulohen.

Megjithatë, batica ka filluar të ndryshojë. Gratë afgane janë ndjerë prej kohësh të mjera dhe të pafata për shkak të trupit të tyre, si dhe fajtore për atë që u thuhet se trupi i tyre u bën burrave.

Tani, shumë kanë filluar të kuptojnë se talebanët që varrosin aspiratat e grave nën një burkë e kanë në fakt një shenjë të dobësisë së tyre. Ata kanë frikë nga bukuria, forca, qëndrueshmëria dhe qëndresa jonë.

 Protestat e guximshme dhe të lavdishme të grave në Afganistan janë dëshmi se ne nuk do të heshtim më. Ne do të vazhdojmë të luftojmë, rezistojmë dhe ngrihemi kundër fondamentalizmit, pabarazisë, dhunës dhe patriarkalizmit. Talibanët nuk mund të përsërisin sot atë që bënë dy dekada më parë.

Nuk kam turp për trupin tim. Trupi im është një simbol i rezistencës kundër forcave që duan ta përdorin atë për të më mposhtur. Do të sigurohem që edhe vajza ime ta shohë trupin e saj në këtë mënyrë. Himeni dhe virgjëria e saj nuk do ta përcaktojnë atë. Do të kujdesem që ajo të ngasë biçikletën, të merret me sporte dhe të vallëzojë lirisht. Ajo do të bëhet krenare dhe e guximshme.

/ar.sh/SYRI.NET