Cali, Kolumbi - Për herë të parë në vite, Victor Escobar ndërpreu marrjen e shumicës së ilaçeve të nevojshme për sëmundjen e tij të mushkërive. Nuk kishte më nevojë. Të premten në mbrëmje, ai u bë kolumbiani i parë që vdiq me eutanazi, pavarësisht se nuk ishte ende në gradën e fundit.

 “Ndjej një qetësi të pamasë. Nuk ndjej frikë për atë që do të vijë”, tha Escobar për Associated Press këtë javë. “Më kanë thënë që fillimisht procesi do të jetë një qetësues i ngadaltë që të kem kohë të them lamtumirë.

“Pas kësaj është injeksioni i eutanazisë, që do të jetë diçka pa dhimbje – një vdekje shumë e qetë. Kam besim te Zoti që e gjithë kjo do të jetë kështu”, tha ai me një zë të dobët ndërsa ishte ulur në një divan në shtëpinë e vogël që e kishte paguar me një pension prej 250 dollarë në muaj.

Avokati i tij, Luis Giraldo, tha të premten mbrëma se procesi kishte përfunduar dhe Escobar kishte vdekur.

Escobar ishte i pari që shfrytëzoi një vendim të korrikut të gjykatës më të lartë të vendit që ndryshoi rregullat për eutanazinë, duke lejuar që ajo të zbatohej për njerëzit që kanë vuajtje intensive fizike ose psikologjike për shkak të një sëmundjeje të rëndë dhe të pashërueshme, edhe nëse nuk janë ende afër vdekjes.

Familja e tij nuk pranoi të zbulonte emrin e klinikës ku u zhvillua eutanazia.

Vendi e hoqi si vepër penale eutanazinë në vitin 1997, por vetëm për ata që konsideroheshin se kishin më pak se gjashtë muaj jetë.

Kisha Katolike lëshoi ​​një deklaratë në korrik duke thënë se "çdo veprim ose mosveprim me qëllim provokimin e vdekjes për të kapërcyer dhimbjen përbën vrasje".

Nga apartamenti në Cali, ku lindi, Escobar ishte i vetëdijshëm për rëndësinë e rastit të tij, i pari në Amerikën Latine.

“Është dera që një pacient si unë, me sëmundje degjenerative, të ketë mundësinë për një vdekje dinjitoze”, tha ai të enjten.

Edhe morfina ishte e pamjaftueshme për të qetësuar dhimbjen e tij dhe ai tha se medikamentet e tjera po humbnin efektet e tyre.

Ai ishte i sëmurë që nga viti 2008, kur dy sëmundje i kushtuan lëvizjen e gjysmës së trupit, edhe pse disa prej tyre iu kthyen. Më vonë ai zhvilloi sëmundje pulmonare obstruktive kronike, hipertension, diabet, artrozë të rëndë dhe sindromën e kryqëzimit kostokondral - një inflamacion i dhimbshëm ku brinjët takohen me kockën e gjoksit.

Escobar luftoi për të pasur eutanazinë për më shumë se dy vjet. Gjyqtarët e refuzuan dy herë sepse sëmundjet e tij nuk konsideroheshin akoma të pashërueshme.

"Ishte një çështje e ndërlikuar të përballesh me drejtësinë, partitë politike, fenë dhe shumë njerëz të fuqishëm nga dikush që kishte qasje vetëm në mediat e komunikimit," tha Giraldo, avokati i tij.

Në një rast të mëparshëm, një gjykatës në tetor kishte autorizuar eutanazinë vullnetare për Martha Sepúlveda, një grua që vuante nga skleroza anësore amiotrofike. Por ajo u anulua disa orë përpara procedurës së planifikuar kur mbulimi i gjerë i lajmeve bëri që komiteti mjekësor në klinikën ku do të kryhej të ndryshonte mendje.

Escobar tha se do t'i thoshte lamtumirën gruas, tre fëmijëve, vëllait dhe kushërinjve në një vakt mesdite.

“Do të kem mundësinë që të më japin ngrohtësinë e familjes dhe shoqërimin e tyre dhe gjithashtu t’i falënderoj në emrin tim”, tha ai. “Do të jetë një ditë gëzimi për ne dhe shpresoj të jetë diçka shumë private”.

Escobar tha se shpresonte se rasti i tij do të çonte në legalizimin dhe rregullimin aktual të vdekjes së ndihmuar për pacientët jo në fazën e fundit.