Në ditët më të errëta të vitit, në një kohë shumë të errët, ekziston një dëshirë e madhe për ndriçim. Dhe kështu, anembanë botës, dritat e festave ndizen - disa prej tyre të zbehta, disa prej tyre spektakolare, të gjitha një gëzim i mirëpritur për të dalë nga errësira.

Ato i bëjnë rrugët një përvojë interaktive. Ka tunele drite - për të ecur, siç bëjnë këmbësorët në Tokio, në kopshtin zoologjik të Johannesburg në Afrikën e Jugut dhe në shfaqjen e dritave në Holiday Road në Calabasas, Kaliforni; për të hyrë më pas në një qendër tregtare në Panay, Filipine, ku vizitorët mbetën nëpër  makinat e tyre për të frenuar përhapjen e COVID-19.

Ka pemë të vërteta dhe pemë të bëra nga njeriu dhe pemë madhështore si skulptura e dritës në Vigo, Spanjë, që thuhet të jetë pema më e madhe në botë, aq e madhe sa të rriturit dhe fëmijët shëtisin brenda. Vigo është gati për Krishtlindje me 11 milionë drita LED në më shumë se 350 rrugë.

Disa shfaqje janë të qytetit, si vargjet e argjendta të dritës që zbukurojnë shtyllat e dritave të Moskës. Disa janë tregtare, si dritat që mbështjellin një dyqan elektronik në sheshin Syntagma në Athinë, duke e kthyer atë në një kuti masive dhuratash. Dhe disa janë private, si dekorimet më të larta të shtëpive në Brooklyn, Nju Jork, lagjen Dyker Heights. 

Të gjitha janë të mrekullueshme, në kuptimin më të mirëfilltë të fjalës.

A është e mundur që ndërsa bota po përballet me sezonin e dytë të Krishtlindjeve të rrethuar nga sëmundjet, ne kemi nevojë që dritat të jenë më të ndritshme se kurrë? Dhe ndaj ne i përhapim ato sipër si një tendë qiellore në vende nga Barcelona, Spanjë, në Qytetin e Vjetër të Damaskut, Siri?!

A është ky zemërimi, furia jonë për të mos lejuar vdekjen e dritës?