Më 11 nëntor 1919, Britania ra në heshtje saktësisht në orën 11 të mëngjesit për herë të parë që nga përfundimi i Luftës së Madhe.

Ishte një ndërhyrje personale e mbretit Geoge V që vendosi heshtje dy minutëshe për të përkujtuar fundin e Luftës së Parë Botërore, me qëllim që "në qetësi të përsosur, mendimet e të gjithëve të mund të përqendrohen në kujtimin me nderim të të vdekurve të lavdishëm", shkroi mbreti  në The Times.

Një raport nga “Hartlepool Northern Daily Mail” më 11 nëntor 1919 përshkroi një "solemnitet madhështor dhe intensivisht mbresëlënës" pasi armët shtinë në orën 11 të mëngjesit për të shënuar fillimin e përkujtimit.

“Gumëzhima e trafikut u hesht si kurrë më parë, këmbësorët u ndalën, policia dhe ushtarët morëndrejtqëndrim dhe në rrugët e qytetit, gratë dhe madje edhe burrat e forte po qanin pasi i ishin rikthyer kujtimit të të vdekurve të lavdishëm,” thuhej në një editorial të titulluar "Heshtja e Madhe".

Kishin kaluar vetëm 12 muaj nga një armëpushim i nënshkruar midis aleatëve fitimtarë dhe Gjermanisë në një vagon treni në pyllin francez të Compiègne, i cili i kishte dhënë fund Luftës së Madhe.

Evropa dhe bota më gjerë po tërhiqeshin nga një konflikt që kishte lënë 20 milionë të vdekur dhe 20 milionë të tjerë të plagosur.

Në vitet e ardhshme, Dita e Armëpushimit u bë ngjarja që njohim sot. Në vitin 1920, Cenotafi, një memorial për të vdekurit e luftës në Londër, ishte zëvendësuar nga një monument guri dhe shtatorja e i një ushtari britanik - Ushtari i Panjohur – që u varros në hyrje të Ëestminster Abbey.

Më 11 nëntor 1920, Franca varrosi Ushtarin e saj të Panjohur, i vrarë në Betejën e Verdun, u varros nën Harkun e Triomfit në Paris.

Qysh në vitin 1918, lulëkuqet ishin bërë simbol i të vdekurve në SHBA dhe Francë - ilustruar në poezinë e vitit 1915 të John McCrae, "In Flanders Field" - dhe në vitin 1921, lulja e kuqe u bë pjesë e ceremonive në Britani, ku ndodhen. ende i veshur në prag të 11 nëntorit sot.

“Ishte në një shkallë shumë më të madhe se sa do të kuptonim sot. Ishte një fenomen masiv dhe ishte shumë, shumë i fuqishëm për ata që e jetuan atë”, tha Heather Jones, profesore e Historisë Moderne dhe Bashkëkohore Evropiane në University College London.

“Ajo u bë një kanal për pikëllimin, një mënyrë që të vdekurit të mund të ishin të dukshëm në shoqëri. Në të gjithë kontinentin, ajo u bë një kohë për reflektim dhe për ceremoni që kishin në zemër të ndjerët.”