Homazhi i një republikani për Mbretëreshën

Nga Brendan O’Neill, SPECTATOR

Unë jam republikan, gjithmonë kam qenë, e megjithatë tani provoj një ndjesi të madhe humbjeje. Dhe jo vetëm për shkak se ka vdekur një nënë, gjyshe e stërgjyshe 96-vjeçare, gjë që është gjithmonë një rast pikëllimi, kushdo qoftë i ndjeri, monark apo njeri “i zakonshëm”. Jo, edhe sepse Elizabeth II përfaqësonte diçka tepër të rëndësishme. Ajo mishëroi vlera që rrezikojnë të zhduken. Ajo përfaqësoi historinë në një epokë histerie antihistorike, vetëpërmbajtje në një kohë narcisizmi, dhe shërbim publik në një epokë vetë-adhurimi e vetë-vlerësimi.

Kjo ishte ironia e madhe e Elizabeth II: ajo ishte kulmi i sistemit e megjithatë u angazhua, me çdo fije të qenies së saj, kundër vlerave të sistemit të ri. Ajo ishte kundërshtare e antivlerave, një rebele tradicionaliste, dhe unë, për shembull, e doja për këtë.

Ky është fundi i një ere në shumë aspekte. Që tani është fundi i epokës së dytë Elizabetiane, i mbretërimit më të gjatë të një monarku në historinë e Ishujve Britanikë. Por është gjithashtu fundi i një kapitulli social, kulturor – një kapitull që mendoj se do të na mungojë më shumë nga mendojmë tani.

Do ta kujtoj Mbretëreshën për mbrojtjen e stoicizmit, për rezistencën ndaj presionit të jashtëzakonshëm dhe bullizues që iu bë pas vdekjes së princeshës Diana për të bërë teatër e treguar plagët në sytë e botës. Ajo refuzoi, duke preferuar të ruante atë dallim dinjitoz dhe thelbësor midis jetës private dhe jetës publike, mes mënyrës se si ndihesh dhe si sillesh.

Do ta kujtoj atë për përfaqësimin e një lidhjeje me të kaluarën, kur shpesh na mësonin të ndiheshim të turpëruar për të kaluarën. Për qenien personifikim i historisë në një kohë marrëzie, kur statujat rrëzoheshin, ndërtesat riemëroheshin dhe kur hija binte mbi pothuajse çdo epokë të së kaluarës së Britanisë.

Në mes të kësaj kthese kundër historisë, Mbretëresha u dha njerëzve një lidhje me të kaluarën. Ajo ishte historia e mishëruar, revolta e një gruaje të qetë kundër idesë se e kaluara ishte e gjitha e tmerrshme dhe se ne duhej të prisnim të gjitha lidhjet me të.

Dhe do ta kujtoj për manifestimin e shërbimit publik. Për përkushtimin e gjithë jetës së saj kombit, Kurorës, një ideali. Atë kundërvënie ndaj kohëve që jetojmë; kundër suksesit të menjëhershëm dhe cektësisë së kulturës së celebritetit, admirimit të medias sociale dhe  së

ratifikimit  Kjo prerje kundrejt kaq shumë grurit të kohës në të cilën jetojmë; kundër kënaqësisë së menjëhershme dhe cektësisë së kulturës së të famshmëve, parapërgatitjes së mediave sociale dhe politikës së identiteteve.

Aty ku shoqëria moderne dërgonte vazhdimisht sinjalin se ne duhet të fiksohemi pas vetëvlerësimit dhe kultivimit me xhelozi të identitetit tonë ishte Mbretëresha që thoshte: “Jo. Unë jetoj për diçka përtej vetvetes. Unë jetoj për diçka më të madhe, diçka më madhështore, diçka tjetër”.

Nuk duhet të jesh besimtar i Kurorës për të njohur virtytin e kësaj, mrekullinë e saj. Mbretëresha ishte një kujtesë, një kujtesë e vazhdueshme, se jeta përmban shumë më tepër se vetvetja. Se angazhimi në një mision apo vizion shpesh është diçka e mrekullueshme. Era jonë narciziste e harron këtë për të keqen e vet.

Kujtoni imazhet që keni për Mbretëreshën. Ja tek është më 1945, vullnetare në luftë. Më 1977, duke u ngritur mbi gurët e lëvizjes punk. Më 1997, teksa i reziston torturës sarkastike të një elite që e të shtirej sikur vajtonte. Ja edhe më 2021, teksa menaxhon me aftësi krizën e shkaktuar nga Harry e Meghan. “Kujtimet mund të ndryshojnë”, iu përgjigj qetësisht Pallati akuzave për racizëm në Familjen Mbretërore.

Gjatë gjithë kësaj, Mbretëresha nuk u ndie, i përmbajti emocionet dhe bëri detyrën. Kjo ishte një arritje herkuliane në këtë epokë të mospërmbajtjes emocionale. Mbretëresha ishte një ikonë jo vetëm për monarkistët, por për të gjithë ne që besojmë se ka virtyt në vetëflijim, kontrollin emocional dhe detyrën publike.

Nuk ka nevojë të jesh doktor shkencash politike për të kuptuar se pse Mbretëresha mbeti kaq popullore në erën moderne. Ajo përfaqësonte qëndresën në një epokë lëkundjesh. Ndërsa kredoja fragmentare e politikës së identiteteve mori fuqi, historia u fye, e madje edhe gjuha e përditshme ishte vazhdimisht nën lupë, ja tek ishte Mbretëresha – e qetë, konstante dhe që gjithmonë na lidhte me diçka më të hershme dhe shpesh me diçka më të mirë se shekulli ynë i çmendur 21.

Ndaj një republikan si unë thotë Zoti e bekoftë Elizabeth II. Dhe Zoti na bekoftë të gjithëve – do të na duhet në trazirat që ka të ngjarë të pasojnë vdekjen, jo vetëm të një gruaje frymëzuese, por edhe të një mënyre jetese. Mbretëresha vdiq, rrofshin virtytet e Mbretëreshës!