'Ndihem i frymëzuar këtu': Refugjati korr sukses me biznesin e tij në Napoli

Që nga dizenjimi i pajisjeve shtëpiake deri te regjistrimi i muzikës, shumë prej atyre që ikën në Evropë po ndërtojnë jetë të pavarura përkundër dyshimeve.

Copa pëlhure me nuanca të ndryshme të gjalla mbushin studion në Napoli ku Paboy Bojang dhe ekipi i tij prej katër vetash po punojnë gjatë gjithë kohës për të qepur 250 jastëkë për klientin e tyre të ardhshëm, The Conran Shop.

Ata nuk kanë shumë kohë që nga dërgimi i porosive të tyre të para te Selfridges dhe Paul Smith, dhe me kërkesat për jastëkët e veçantë të pambukut me thekë që vërshojnë nga e gjithë bota, ata do të jenë të zënë për muajt e ardhshëm.

Bojang, 29 vjeç, është mes mijëra njerëzve që kanë zbritur në brigjet e Italisë gjatë dekadës së fundit. Ai iku nga diktatura në Gambia, provoi tmerrin në Libi dhe i mbijetoi një udhëtimi të rrezikshëm përtej Mesdheut. Ai ka gjetur ngushëllim në Italinë jugore, në një qytet, përqafimi i ngrohtë i të cilit i ka mundësuar atij dhe refugjatëve të tjerë të rifillojnë jetën, pavarësisht nga sistemi i azilit të BE-së që është vendosur kundër tyre.

“Viti i parë ishte i vështirë dhe në vitin e dytë, kur njoha më shumë njerëz dhe bëra miq që kujdeseshin për mua, fillova të dashurohesha me Napolin,” tha Bojang. "Ndihem i frymëzuar këtu."

Suksesi i tij ka qenë i jashtëzakonshëm. I dëshpëruar dhe duke kërkuar diçka për të bërë gjatë bllokimit të rreptë të koronavirusit të Italisë në pranverën e 2020, ai filloi të qepte. Disa muaj më vonë ai postoi një imazh të jastëkut të tij të parë të punuar me dorë në Instagram. Sukses i menjëhershëm dhe, ndërsa mesazhet mbushën kutinë e tij postare, lindi ndërmarrja e tij e pajisjeve shtëpiake, “In Casa” nga Paboy.

Sot ai punëson tre refugjatë për të punuar së bashku me të duke bërë jastëkët, të cilët shiten me pakicë në 160 euro si dhe një të ri italian si menaxher marke.

"Nuk ishte aspak ajo që prisja," tha ai. “Ëndrra ime tani është të rris kompaninë dhe të punësoj më shumë emigrantë. Dua t'u tregoj njerëzve se ne kemi talent, kemi njohuri, bëjmë gjëra të bukura, nuk duhet të punojmë vetëm në ferma dhe të paguhemi keq".

Bojang u rrit nga gjyshja e tij në qytetin e tij të lindjes, Serrekunda, ku mësoi të qepte në moshën 13-vjeçare pasi u dërgua të punonte në një rrobaqepësi të drejtuar nga një xhaxha. Ende në adoleshencë, kur gjyshja i vdiq, ai u nis për në Evropë, duke kaluar në rrugë tokësore disa vende, pjesa më e madhe e saj në shkretëtirë, përpara se të mbërrinte në Tripoli, ku fjeti rrugëve për 18 muaj.

"Kam fjetur në rrugë, në garazhe, nën makina ... Libia ishte e tmerrshme, kalova shumë trauma atje," tha ai.

Bojang pagoi tre herë trafikantët e qenieve njerëzore për një vend në një varkë për të shkuar në Evropë. Në përpjekjen e fundit, ai dëshmoi se pasagjerët u qëlluan nga policia libiane teksa po përpiqeshin të largoheshin.

"Ndonjëherë është shumë e vështirë të shpjegosh atë që kam përjetuar në Libi, ishte si një film," tha Bojang. “Nuk kam parë kurrë gjëra kaq të tmerrshme në jetën time. Nuk u interesonte kush ishim ne, sikur të ishim kafshë.”

Bojang ishte në një varkë të ngjeshur dhe të pasigurt për gati dy ditë përpara se të mbërrinte në ishullin sicilian të Lampedusa në 2015. Prej andej ai u nis për në Napoli, ku për vitin e parë qëndroi në një qendër të varfër dhe të mbipopulluar refugjatësh në periferi të qytetit.

Refugjatët të tjerë në Napoli: